Ապրում էր այս աշխարհում մի տղա, ով տառապում էր լուրջ թերությամբ, որով երբեմն տառապում են նաև մեծահասակները՝ նա անընդհատ խոսում էր, չիմանալով իր չափը:
- Այս ինչ պատիժ է այս Լեզուն, - փնթփնթում էին Ատամները: - Ե՞րբ վերջապես նա կհանգստանա, ու մի փոքր լուռ կմնա:
- Ի՞նչ գործ ունեք ինձ հետ, - լկտիաբար պատասխանում էր Լեզուն: - Ծամեք Ձեզ համար ու լուռ մնացեք: Ձեր գործն ու իմաստը միայն դա է: Մենք իրար հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունենք: Ոչ ոքի թույլ չեմ տա իմ անձնական գործերի մեջ մտնել, կամ, որ ավելի վատ է, հիմար խորհուրդներ տալ ինձ:
Եվ տղան շարունակում էր առանց լռելու, տեղին և անտեղին շաղակրատել: Լեզուն՝ երանության գագաթին էր, արտաբերելով ավելի ու ավելի նոր խելացի բառեր, չնայած, որ չէր հասցնում հասկանալ դրանց իմաստը:
Մի անգամ տղան այնպես տարվեց շատախոսությամբ, որ ինքն էլ դա չնկատելով, շփոթության մեջ ընկավ: Որպեսզի ինչ-որ կերպ դուրս պրծնի այդ փորձանքից, նա Լեզվին թույլ տվեց ասել միտումնավոր սուտ ասել: Այդ ժամանակ ատամները այլևս չդիմացան՝ նրանց համբերությունը հատեց: Նրանք արագ փակվեցին և ցավոտ կծեցին ոգևորված ստախոսին:
Լեզուն կարմրեց՝ դուրս եկած արյունից, իսկ տղան լաց եղավ՝ ամոթից ու ցավից:
Այդ պահից ի վեր, Լեզուն իրեն զգույշ է պահում, դե տղան էլ բնականաբար, մինչ խոսք ասելը՝ երկու անգամ մտածում է:
Լեոնարդո դա Վինչի